Trees Schopman, filosoof

De vrouw achter deze site ben ik, Trees Schopman,
senior want moeder en oma, ondertussen initiatiefnemer van allerlei denk-ontmoetingen. Want denken is broodnodig. En de behoefte aan samen denken is een dorst die velen ervaren. We zoeken  naar een levensfilosofie als houvast en grond onder onze voeten. Hieronder lees je een stukje van mijn levensfilosofie.

Mijn eerste uitgangspunt is dat het leven een leerproces is.
Het leven kenmerkt zich door heel plezierige, maar ook door heel verdrietige gebeurtenissen. We hebben beide nodig om ons te ontwikkelen. Of beter gezegd… we herkennen ons geluk omdat we ook verdrietige of minder plezierige dingen kennen en omgekeerd. We zouden het licht niet als licht herkennen als er geen duisternis was. Alles bestaat dus bij gratie van zijn tegenpool.

Mijn tweede uitgangspunt is dat ons verlangen naar geluk de wegwijzer is voor ons fysieke en geestelijke evenwicht.
Hierin sluit ik aan bij de denkwijze van de Griekse filosoof Aristoteles (384-322 v. Chr.). Als we ‘ongehinderd en optimaal’ functioneren dan zijn we ‘gelukt’ en voelen we ons gelukkig. Dit is de hoogste vorm die we als mens kunnen bereiken. Daar verlangen we naar, en zijn we voortdurend naar op zoek. Nu verwarren we het meer kortstondige genot te vaak met geluk. Dit kan ons op een dwaalspoor brengen zoals bijvoorbeeld bij verslaving. Aristoteles zegt dat het belangrijk is dat we onderscheid leren maken tussen genot dat uiteindelijk zal leiden tot ons geluk, en genot dat leidt tot ‘verloedering’ en onze ondergang. Vervolgens verwijst hij naar opvoeding (onderwijs) en wetgeving die ons de juiste vormen van genot zouden moeten leren. Ik voeg  psychosociale begeleiding, het filosofisch consult, het socratich gesprek en coaching toe als instrumenten om dit onderscheid te leren maken.

plato+aristoteles1200x500Plato en Aristoteles: ‘De school van Athene’, een schilderij van Rafaël

Mijn derde uitgangspunt is dat er meer is dan alleen dit aardse leven, en dat dit aardse leven een fase is in een groter geheel.

Dit uitgangspunt vind je terug in alle religies en vind je eveneens terug bij vele filosofen. Binnen de empirische wetenschap staat men sceptisch tegenover dit uitgangspunt. Deze tweestrijd is prachtig uitgebeeld in het bovenstaande beeld van Plato en Aristoteles. Alhoewel beide filosofen uitgingen van de veronderstelling dat er meer was dan alleen dit aardse geheel, verwees Plato (427-347 v. Chr.) naar het idee aan gene zijde als bron van kennis en afspiegeling van alle aardse objecten en voorstellingen, terwijl Aristoteles (leerling van Plato) wees op het belang van de empirische waarneming als bron van alle kennis. Ik zoek het midden tussen die twee benaderingswijzen.

Wat mij bijzonder inspireert – naast het begrip ‘het juiste midden’ van Aristoteles – is het principe van ‘het gelaat van de Ander‘ van Levinas. Dit verwijst naar het individuele appel dat op ons wordt gedaan door de confronterende aanwezigheid en beleving van de andere mens of het andere wezen. Het betreft de ontroering die dit bij ons teweeg kan brengen. Levinas zei: “we herkennen God in het gelaat van de Ander“. De film ‘HUMAN’ vind ik hier bij uitstek een voorbeeld van.

Zie hier mijn CV.
Wil je meer weten via een persoonlijk kennismakingsgesprek? Neem dan nu contact op.